BEN 10 KASIM

Cihan görmedi böyle keder, toprak böyle sarsılmamıştı oldu olası, gök kubbe bu denli şiddetli çakmamıştı mavilerini kaybettiğinde. Yalnız kalmamıştı, üşümemişti İstanbul bu kadar. Yiğitlerini kaybettiğinde.

BEN 10 KASIM.
Bir acı güne merhaba diyorum “Gitti! Gitti!” başlangıcı çığlıklarıyla. Gönüller suskun, yüzler asık ve ıslak, gözler kan çanağı, insanlar telaşlı, akıl, sır ermiyor ne kolay söyleniyor "Atam ölmüş! Atam ölmüş!" diyen binlerce yüreği yaralı, binlerce yüreği sevdalı.

Ben 10 KASIM
Zübeyde Hatun'un mavi gözlü, sarı oğlu gözlerini yummuş. Üstelik saat dokuzu beş geçiyor. Nasıl söylenir "Öldü! Öldü!" diye Milletine. Sanki kıyamet kopmuş yâda kopmak üzere.

BEN 10 KASIM
Görmedim, duymadım, şahit bile olmadım üstelik böylesi acının varlığına. Ateş yanmaya utanır, yürek yangınının yanında. Bulutlar yağmaya utanır, gözyaşlarının yanında.
İsyanlar boşuna değil Ata'nın yokluğunda

BEN 10 KASIM
Öksüz kalmak nedir şimdi bildim. Yetim kaldı Türk Milleti gördüm. Sevinçlerini haram kıldılar şahit oldum. Sezdim içlerinden geçirdikleri lanetleri benim adıma

BEN 10 KASIM
Şimdi herkeste bir matem var. Bayraklar yarıya indirilmiş, yeryüzü ağlamakta. Boyunlar önde, boyunlar bükülmüş, sessiz çığlıklar dudaklarda. Minnet duyguları kaplamış her yanı. Eşi ve benzeri olmayan bir yiğidin ardından dökülen bu yaşlar bile az kalır Gazi Mustafa Kemal'in ardından

BEN 10 KASIM
Sözler duyuyorum, yeminler ediliyor "ATAM İZİNDEYİZ!" ATAM İZİNDEYİZ! ATAM İZİNDEYİZ!" diye haykıran binlerce insanları görüyorum. Kendimden değil utancım Mustafa Kemal Atatürk’ün ölüm gününden. Benim de kara yazım bu olsa gerek özür diliyorum
YÜCE TÜRK MİLLETİNDEN!

BEN 10 KASIM

Yasın, kederin, acının adı.
Zübeyde Hatun'un sarı saçlı, mavi gözlü oğlu özür dilerim özür dilerim
Nermin Eker

10 Kasım 1914